“Ik had mijn handen schoongemaakt, maar mijn hart was vuil”
“Toen Pilatus zag dat hij niets verder kwam, maar dat er veeleer tumult ontstond, liet hij water brengen en waste ten overstaan van het volk zijn handen, terwijl hij verklaarde: Ik ben onschuldig aan het bloed van deze rechtschapen man; gij moet het zelf maar verantwoorden.” (Mattheüs 27:24)
Jezus liep me in de weg.
Mijn positie was helemaal niet gemakkelijk. Wat Hij ook deed, het zou altijd een pijnlijk einde zijn. Als ik Jezus zou bevrijden, vreesde ik bij de Joden het ergste. Als ik Hem veroordeelde, wist ik dat ik het zou moeten verdragen met Claudia, mijn vrouw. Ik weet niet echt van wie ik het meest bang was. Ik haat het om zulke beslissingen te nemen. Ik haat het om te moeten beslissen over het leven van mensen. Ik haat het om zoveel pijn in mijn handen te hebben. Regeren is voor mij een beproeving geworden. Ik denk alleen maar aan de dag dat ik deze ingewikkelde provincie kan verlaten.
Alles is ongemakkelijk voor mij: de hitte, de mensen, het eten en de druk. Ik heb het nooit leuk gevonden om onder zoveel verantwoordelijkheid te werken, omdat ik mezelf blokkeer en ik een versie van mezelf krijg waar ik een hekel aan heb. Waarom kan niet iedereen zijn leven leiden en de anderen met rust laten? Ik wilde gewoon bij Claudia zijn en van het leven genieten. Plots kwam die Jezus tussen ons in. Hij werd mijn tegenstander. Het leek erop dat mijn vrouw meer om de Nazarener gaf dan om haar eigen man.
Ik wilde hem redden, maar ik stond teveel onder druk.
Ik sprak met Jezus en Hij was beknopt maar zeer respectvol. Ik zou misschien onderdanig zeggen. Mysterieus en tegelijkertijd eenvoudig. Hij legde me niet uit waarom zulke gemengde gevoelens in mij vochten. Ik wilde Hem koste wat het kost redden, maar ik had veel angst, veel druk van onder andere Caesar, Herodes, mijn soldaten, de Joden… Het leek erop dat iedereen tegen mij was, vastbesloten om mijn leven zuur te maken.
Ik voelde gewoon een enorm verlangen om het uit de weg te gaan, te verdwijnen, niet langer bekeken, nagewezen en beoordeeld te worden. Misschien waren Jezus en Claudia de enige die mij niet onder druk zetten. Ze openden een deur voor mij, maar dwongen mij niet naar binnen te gaan. Ze boden mij een oplossing aan, maar ze blokkeerden mijn pad niet. Misschien groeide daarom mijn verlangen om Hem te redden.
Toen ik Hem ontmoette, kon Hij Zijn ogen op mij gericht houden. Er was geen verwijt in Zijn blik, geen greintje oordeel over mijn beslissing. Ik denk dat Hij Zijn straf aanvoelde en accepteerde. Hij klaagde niet eens dat Zijn landgenoten Hem aan de indringer hadden uitgeleverd.
Dus ik deed het rustig aan en waste mijn handen.
Ik was niet dapper, ik deed het gemakkelijke, ik ging het lastige uit de weg en koos de gemakkelijkste slachtoffers voor mijn ontsnapping: Jezus en Claudia. Ik was jaloers, jaloers op Jezus. Ik heb mijn handen schoongemaakt, maar mijn hart was vuil en verrot. Mijn angst was wie Jezus veroordeelde. Hij werd de perfecte bondgenoot van de haat van de Joden.
Ik wilde geen aandacht schenken aan de genegenheid en liefde van mijn vrouw. Ik vertrouwde haar hart niet, noch het mijne, dat riep dat ik Jezus moest redden. Ik was te gewend om alleen naar mezelf te luisteren, en nogmaals, ik had het mis. Ik dacht dat zij geen rekening met mijn situatie hield. Zij begreep me niet en vroeg mij iets onmogelijks: mijn hele carrière opofferen voor iemand die we niet eens kenden. Ik gaf de voorkeur aan mijn eigen zekerheid en om geen risico te lopen voor een arme en onttroonde koning der Joden. Met Hem raakte alles kwijt, dacht ik, behalve mijn vrouw. Zonder Hem had ik alles onder controle, ook haar. Ik koos voor de zekerheid, het gemakkelijke en het comfortabele. Ik sloot risico, avontuur en liefde uit.
Claudia hield van mij en koost Jezus boven mij. Ik zag Hem als een dief die mijn kostbaarste schat had gestolen. God gaf me een van Zijn beste dochters om mij gelukkig te maken en ik wees zijn geschenk af. Ik heb de kans van mijn leven verloren. Ik gaf angst de sleutel tot mijn hart en het heeft het mij nooit meer teruggegeven.
Ik heb alleen de hoop dat mijn naam voor altijd verbonden zal zijn met die van Jezus en dat misschien Zijn genade en nabijheid mijn angst en mijn lafheid zullen vergeven.
Roepingsverhalen van de personages uit het Evangelie om te helpen bidden en mediteren over de Passie van onze Heer Jezus Christus. Arguments.
Door:
Marieke Peeters
Als het materiaal niet werkt of spelfouten heeft, meld dit dan graag!
Gerelateerde artikelen:
