“Ik was Hem aan het martelen en Hij vertelde me over mijn pijn”
“Daarop spuwden zij Hem in het gezicht en sloegen Hem met de vuist; anderen sloegen Hem met een stok, terwijl ze zeiden: Wees nu eens voor ons profeet, Messias: wie is het die U geslagen heeft?” (Mattheüs 26, 67-68)
Die nacht werd Jezus mijn perfecte doelwit.
“Raad eens wie jou geslagen heeft!” durfde ik die vreselijke nacht tegen Jezus te schreeuwen en ik durfde op Hem te spugen nadat ik Zijn gezicht had bedekt met een vuile en stinkende doek. We hadden een geweldige tijd met die mislukking van de onttroonde koning der Joden.
Ik ben meestal niet erg grappig en daarom heb ik de neiging om, als er een gemakkelijke prooi binnen mijn bereik is, de ander uit te lokken Die nacht werd Jezus mijn perfecte doelwit. Alles leek mijn dienstdoende kameraden, die half dronken waren en uitgeput van het waken. We reageerden op Hem af. We zijn gewend om het onuitsprekelijke te accepteren en te verdragen, maar als we ontploffen, wordt het een afschuwelijk spektakel, en die avond was dat het zeker!
Maar toen ik Zijn blik zag, zag ik alle leugens van mijn leven bij elkaar.
Maar na zo’n gemene en laffe actie, toen ik de doek van Jezus’ gewonde hoofd verwijderde, kon ik Zijn blik zien. Wat ik zag en wat ik voelde had ik helemaal niet verwacht. De gevangenen toonden haat en hulpeloosheid tegenover ons toen we hen aan dat soort vernedering onderwierpen. Jezus leek me echter aan te kijken en zei: “Ik weet dat jij het was die me sloeg, maar ik neem het je niet kwalijk. Ik weet niet wat Ik heb gedaan om ervoor te zorgen dat je me zo behandelt, maar je moet veel hebben geleden om te kunnen profiteren van een weerloze man als Ik.”
Ik zag alle leugens in mijn leven bij elkaar en ik begreep dat ik Hem nooit voor de gek had gehouden. Op dat moment was het alsof Hij mij al mijn pijn liet zien, alle vernederingen die ik had geleden, alle onmenselijke behandelingen waaraan we werden onderworpen, al mijn angsten en leed. Jezus kende ze op onverklaarbare wijze en het was alsof Hij mij vertelde dat al die pijn en al het lijden van mij voor Hem belangrijk was en dat het Hem ook deed lijden. Ik was Hem aan het martelen en Hij vertelde me over mijn pijn.
Mijn vrienden zagen mijn gezicht veranderen. Ik was verlamd door een mengeling van zelfhaat en schaamte voor wat ik deed. “Wat is er aan de hand met je? Ben je bang voor zo’n onttroonde koninkje?” Ik hoorde ze schreeuwen en ze lachten weer hard terwijl ze slechte wijn dronken uit hun wijnzakken.
Jezus had een gat in mijn hart geopend, een spijker om mezelf aan vast te houden…
Mijn dienst liep bijna ten einde. Er was nog maar een uur tot middernacht en deze marteling zou voor mij eindigen, maar niet voor Jezus. Ik moest me vasthouden, sterk op mijn voeten blijven staan en die blik vergeten om mijn plicht als soldaat van het rijk te kunnen doen. Iets in mij worstelde echter om dat stukje goedheid, dat mij werd aangeboden, niet te verspillen. Het was jaren geleden dat ik een beetje medelijden met mezelf voelde.
Het leven in het leger is zwaar, zelfs voor degenen onder ons die hier uit vrije wil zijn. Jezus had een gat in mijn hart geopend, een spijker om mezelf aan vast te houden, een gunst zoals alleen echte vrienden dat doen. Hij had het aan mij aangeboden toen ik Hem op de meest brutale manier strafte. Ik begreep niet waarom Hij zoveel goeds teruggaf in ruil voor het grootste kwaad dat ik Hem kon doen
Zoveel ellende kon de manier waarop ik naar mezelf keek niet uitwissen.
Mijn hoofd stond op het punt van exploderen, maar merkwaardig genoeg stroomde mijn hart over van vrede, met een vreemd gevoel van kalmte, net als na een storm. Het werd twaalf uur en we werden ontheven. Ik voelde een steek in mijn hart toen ik zag wie de volgende wakers waren. Ze waren wrede, meedogenloze, grote lijders zoals ik. Jezus zou niet snel aan zijn einde komen, maar door een langzame en pijnlijke hartstocht.
Ik had de neiging om afscheid van Hem te nemen, maar ik durfde het niet te doen uit angst voor mijn metgezellen. Hij las mijn gedachten en keek me weer aan. Ik zag opnieuw in Zijn ogen dezelfde blik, dezelfde balsem, hetzelfde begrip. Hij huilde, hoewel het nauwelijks merkbaar was aan het bloed dat overal vandaan druppelde. Dat maakte Zijn gewonde ogen helderder en dieper. Vrede en rust vielen me weer binnen, de vergeving voor al mijn slagen en spuug. Ik wilde dat ik het nooit had gedaan, maar het was duidelijk dat mijn woede en mijn spot aanwezig waren op zijn gehavende gezicht. Het mysterieuze was dat zoveel ellende de manier waarop ik naar mezelf kijk niet kon uitwissen en ik die manier van kijken elke dag van mijn leven zou herinneren.
Roepingsverhalen van de personages uit het Evangelie om te helpen bidden en mediteren over de Passie van onze Heer Jezus Christus. (arguments.es).
Als je deze post leuk vond, kun je het delen, want delen is evangeliseren!
[Sassy_Social_Share]
Als het materiaal niet werkt of spelfouten heeft, meld dit dan graag!
