Adolescence op Netflix: spiegel van een generatie die verlangt naar échte liefde

Wat als jongeren vandaag zouden ontdekken dat ware liefde niet ontstaat uit impuls, maar uit groei? De Netflix-serie Adolescence opent een gesprek dat we niet langer kunnen uitstellen: wat gebeurt er met de affectiviteit en seksualiteit van jongeren in een wereld die vrijheid verwart met grenzeloosheid?

In een samenleving die vrijheid gelijkstelt aan doen wat je wilt, laat deze serie iets pijnlijk echts zien: jongeren zijn niet zo vrij als ze lijken. Integendeel – velen voelen zich verloren, verward, onbegrepen. Wat betekent vrijheid eigenlijk nog, als je geen richting hebt?

Vrijheid zonder waarheid is een val

Ware vrijheid is niet de afwezigheid van grenzen. Het is de kracht om tussen twee goede dingen het beste te kiezen. Vrijheid is innerlijke ruimte om het goede te herkennen en eraan vast te houden – ook als het moeilijk is. Maar in een cultuur die waarheid relativeert, worden goed en kwaad onherkenbaar. En zonder richting wordt vrijheid een illusie. Jongeren denken dat ze kiezen, maar vaak is het de omgeving die voor hen kiest: social media, groepsdruk, algoritmes.

Daarom is opvoeding in de waarheid essentieel – niet als dogma, maar als liefdevol kompas. Wie jongeren leert om het goede te zien en te verlangen, leert hen écht liefhebben. En dat begint met het vormen van hart, verstand en wil.

Geen monster, maar een spiegel

De serie draait niet om een “gestoorde tiener”, maar om een gewone jongen. Een gewone school, gewone ouders, een normaal leven – en tóch loopt het totaal mis. Adolescence laat zien wat we liever niet willen zien: het geweld zit niet alleen in het mes, maar in wat eraan voorafgaat.

Cyberpesten, pornoverslaving, prestatiedruk, emotionele verwaarlozing, gebrek aan gezonde rolmodellen… De serie stelt geen veroordeling voor, maar begrip. Geen excuus, wel inzicht. Want als we jongeren willen helpen, moeten we de oorzaak durven benoemen: gebrokenheid van binnenuit.

Wat voor vrijheid leren we hen eigenlijk?

Vandaag is vrijheid vaak: “doe wat je wilt, zolang het goed voelt”. Maar wat als jongeren verlangen naar meer dan “plezier”? Wat als ze diep vanbinnen hunkeren naar echte liefde, naar wederkerigheid, naar gezien worden?

De katholieke visie op seksualiteit is allesbehalve bekrompen. Ze is revolutionair. Ze zegt: je bent geschapen om lief te hebben met heel je wezen, niet alleen met je lichaam. Zoals paus Johannes Paulus II in zijn Theologie van het Lichaam stelt: het lichaam is gemaakt om waarheid te spreken – of te liegen. Ware liefde liegt niet. Ze gebruikt niet. Ze geeft.

Kwetsbare jongens, vergeten pijn

Een krachtig aspect van Adolescence is dat het ook de gebrokenheid van jongens zichtbaar maakt. Jongens die niet geleerd hebben wat het betekent om man te zijn. Die opgroeien met het idee dat mannelijkheid gelijkstaat aan controle, presteren, scoren. En als ze dat niet kunnen waarmaken, raken ze gefrustreerd. Ze ontploffen.

De hoofdpersoon Jay staat symbool voor duizenden jonge mannen: vanbinnen een gekwetst kind, vanbuiten een agressieve volwassene. Wie heeft hen geleerd hoe ze met boosheid moeten omgaan? Wie spreekt nog over zachtheid, grenzen, vergeving?

Seksualiteit zonder liefde is leeg

Veel ouders, docenten en catechisten vermijden gesprekken over seksualiteit. Ze vinden het ongemakkelijk of zijn bang het “verkeerd” aan te pakken. Maar als wij er niet over spreken, doet TikTok het wel. Of de “red pill”-influencers. Of de porno-industrie.

Seksualiteit is geen probleem. Het is een prachtig, krachtig verlangen naar eenheid. Maar zonder begeleiding wordt dat verlangen een eis. En als die eis niet vervuld wordt, ontstaan frustratie, misbruik, geweld. Jongeren zoeken niet alleen plezier – ze zoeken verbinding. Iemand die hen écht ziet.

De Kerk leert dat seksualiteit thuishoort in een pad van volwassenheid. Dat het lichaam een taal spreekt – en dat die taal waarheid kan uitdrukken. Of een leugen. Liefde zonder waarheid is geen liefde. En seks zonder toewijding is geen eenheid.

Een liefde die wérkt

De katholieke visie op seksuele vorming is niet gewoon: “nee zeggen tegen seks voor het huwelijk”. Het is een ja tegen iets groters: het leren van échte liefde. Het begrijpen dat jouw lichaam heilig is. Dat je waarde niet afhangt van likes, seksuele prestaties of uiterlijk. Maar dat jij een unieke, onherhaalbare, geliefde persoon bent.

Castiteit is daarin geen repressie, maar bevrijding. Het leert je verlangen niet te onderdrukken, maar te ordenen. Het leert je kiezen voor het goede, voor de ander als persoon, niet als object. Het is de vrijheid om te kunnen liefhebben zonder voorwaarden.

In een wereld waar alles koopwaar lijkt, is castiteit een profetisch teken: de mens is geen product. Jij bent een geschenk. En de ander ook.

Adolescence als spiegel van een stille schreeuw

Deze serie is geen ontspanning. Het is een confrontatie. Een spiegel. Een noodkreet van een generatie die roept, al zegt niemand iets: “Wil iemand me alsjeblieft leren hoe ik moet liefhebben?” Jongeren willen niet oppervlakkig contact. Ze willen échte liefde, betekenis, thuishoren.

Maar wie leert hen dat nog?

Als de Kerk vandaag iets te zeggen heeft, dan is het dit: jij bent niet gemaakt om alleen te zijn. Jij bent geschapen uit liefde, voor liefde. Jij bent kostbaar, niet omdat je iets doet, maar omdat je íemand bent. En ware liefde begint bij waarheid.

Slotvraag: Wat als we hen opnieuw leerden liefhebben?

Wat als we opnieuw durfden spreken over de schoonheid van de liefde? Wat als we jongeren niet alleen waarschuwden, maar uitnodigden? Wat als we hun lieten zien dat liefde niet begint met een klik, maar met een keuze – voor waarheid, voor zelfgave, voor trouw?

De adolescentie is geen fase om maar gewoon “door te komen”. Het is de bodem waarop echte liefde gezaaid wordt. Liefde die standhoudt. Die verdiept. Die leven geeft.

En dat leer je niet van TikTok, maar van iemand die je met liefdevolle ogen aankijkt en zegt: “Jouw leven is het waard.”

Ook interessant